زِنـده بودَن بی تـُـُـُـُو خَــنــدِه داره

                                       تویی کــ دُنیایی مَنـــی

یکی از لذت هایی که دیگه نیست این بود

که یـه وقتایی که از سرما دستام قرمز میشد

تا چشمات بهشون میفتاد میگرفتیشون تو دستات و هــــــا میکردی و میگفتی

باز تو دستکشات یادت رفت دختر ؟

ولی نمیدونستی که من از قصد اونارو ته کیفم قایم میکردم

…

چه لذتی داشت دیدن نگرانی”تو” برای “من

ﺑﻌﻀـے° ﺍﺯ ﺁבﻣﺎ ° ﻋﯿﻦ ﺑـﺎﺭﻭﻥ° ﻣـے ﻣـﻮﻧﻦ

ﺍﻭﻟشــ° ﮐـہ° ﻣﯿﺎﻥ° ﺑﻬﺖ° ﻃﺮﺍﻭﺕ° ﻣﯿבن ° ﺷﺎﺩے° ﻣﯿﺪﻥ

 

 ﻭﻟـے ﺁﺧﺮﺵ …

 زﻧﺪﮔﯿﺘﻮ° ﺑﺎ ﮔِﻞ ﻭ° ﺷﻞ ﯾﮑﯿﺖ ° ﻣﯿﮑﻨטּ ﻭ ﻣﯿﺮטּ

 ﻣـُﺮﺍﻗﺐ° ﺁבﻣﺎﯼ ﺑﺎﺭﻭُﻥ° ﺻِﻔـَﺖ ﺑــﺎﺵ

 ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ° ﺍﻭﻧﻘבﺭ° ﺧﺎﮐﯽ° ﺑﺎﺷـے° ﮐہ ﺁﺧﺮﺵ° ﮔِﻞ ﺑﺸـے

صـــداے قــلبــم مـے پــیچـــد در اتـــاق ،

هــیــچ ڪــس بــاور نــخــواهـــد ڪـــرد 

رگــــ هــاے مـــن بــه جـــاے نــبــض

بــغـض دارنـد . . .

رگــــم را بــزنــم اشــڪـــ مــــے آیــد !

ڪــــجـــاے دلــــم دســت گـــذاشـتـے . . .

ڪـــه هــر چــه آه مــے ڪـشــم ، شـڪــل انـگـشـتـان تـــو مــے شـــود !

به ســــــــلامتیِ اونی که تو عصبانیت خواست آرومم کنه

هر چی از دهنــم در اومد بهش گفتم 

آخــــرش گفــت 

بهتری؟